Ik ben Antsje Tilma, geboren op “heilige” grond: op de Herdgang, het trainingsveld van PSV, in 1961 in een zogenaamde “salonwagen” vanwege de naoorlogse woningnood. Mijn Friese ouders hebben mijn broer en mij een echte Friese opvoeding gegeven, dus in de Friese taal en als tiener vierden wij geen carnaval, maar gingen wij Sint Piter vieren bij pake en beppe in Grouw, een soort Sinterklaasfeest. De Friese gemeenschap was een minderheid in het katholieke Eindhoven, dus voor mij geen communie en andere rituelen die erbij hoorden; daar deden wij niet aan. Toen in 1972 de ijsbaan in Eindhoven opende kwam heit thuis met de mededeling: “ús Antsje is lid fan ‘e iisklub”. Tot mijn 18e heb ik wedstrijden gereden bij IJsclub Eindhoven. Tijdens mijn studie in Wageningen gingen we soms naar Utrecht of Deventer om te schaatsen. In 1983 begon ik mijn eerste baan in Amsterdam en sindsdien schaats ik op de Jaap Edenbaan. In Brabant heb ik weinig op natuurijs geschaatst omdat de winters niet streng waren, maar ook omdat er geen slootjes zijn.
Toen ik in Amsterdam woonde waren er strenge ijswinters. Hoewel ik niet aan natuurijs gewend was heb ik er enorm van genoten: vooral de Waterland West en -Oost was lekker dichtbij, met als hoogtepunt: de twee Elfstedentochten in 1985 en 1986. Ik roeide in die tijd wedstrijden als slag in de 8 en was echt sterk en natuurlijk nog jong. In 1986 reed ik hem alleen want 1985 was het me slecht bevallen met twee vrienden: het principe: “samen uit, samen thuis” werkt niet als je 200 kilometer moet schaatsen. Deze Elfstedentochten werden op bijzondere data verreden: in 1985 op 21 februari op Sint Pieter, dus Sint Piter bleef een dag langer in Grouw en in 1986 op 26 februari, op mijn vaders verjaardag, die was natuurlijk heel trots. De Brabanders waren druk aan het carnaval vieren en begrepen niet dat mijn ouders de hele dag voor de televisie zaten die dag, terwijl Friesland toch echt op z’n kop stond.
In 1988 sloeg het noodlot toe: op de Jaap Edenbaan viel een man voorover, ik eroverheen en zijn rechterschaats heeft hij dwars door mijn linker onderbeen getrapt. Met de ambulance naar het AMC en een tijdlang heb ik niet meer durven schaatsen. Op het uur van de Skivereniging op zaterdag ben ik weer voorzichtig begonnen. Het uur ervoor was altijd het jeugdschaatsen met kindertjes op houten schaatsen. Ik dacht toen al: “Als ik ooit kinderen krijg dan lijkt het me leuk dat ze dat ook gaan doen” en zo leerde ik Jelle Attema kennen, want wij woonden op Kadoelen. Sinds onze kinderen Lieuwe en Sybille schaatsen bij Hard Gaat Ie ben ik ook weer begonnen met wedstrijdschaatsen en deed aan allerlei sportieve activiteiten mee. Marathons schaatsen vond ik het allermooiste en toen Lieuwe in allerlei selecties kwam en op nationaal niveau sprinter werd, nam het schaatsen een nog grotere plaats in ons leven in. We hebben genoten van de vele toernooien en NK’s waar hij meedeed, met als bijzondere wedstrijd het NK sprint in het Olympisch Stadion. Dochter Sybille is even enthousiast voor het schaatsen, het fietsen, het skeeleren en les geven aan de jeugd. Met grote inzet doet zij mee aan schaatswedstrijden en marathons.
Toen Lieuwe begon met jeugdschaatsen bij HGI hadden we in 1997 weer een Elfstedentocht: waar ik natuurlijk weer aan mee deed. Deze tocht was op 4 januari, dus het was een stuk korter licht dan de vorige keren (in ’85 en’86 in februari) en er stond een stevige oosten wind, dus flink zwaarder. Vanwege het eerdere schaatsongeval en twee zware bevallingen was het afwachten hoe het zou lopen, maar het verliep heel goed en na afloop had ik het gevoel dat ik wel had laten zien dat ik kan schaatsen: 100 kilometer tegen de wind in. En slechts één uur langer dan in 1986.
De laatste jaren ben ik secretaris bij Hard Gaat Ie, begeleid ik een recreantengroep op donderdag op het ijs en fiets ik mee met Hard Gaat ie fietsclubjes. Er verandert maatschappelijk veel en dat heeft ook gevolgen voor hoe de vereniging functioneert en georganiseerd wordt en daar draag ik graag mijn steentje aan bij. Helaas is het schaatsen voor mij voorbij omdat mijn knie ernstig versleten is, waardoor schaatsen zeer pijnlijk is. Dat is wel moeilijk om te accepteren, maar fietsen gaat nog wel. Andere hobby’s zijn: zeilen met onze kajuit catamaran, literatuur lezen in een leesclubje en natuurlijk is mijn werk niet onbelangrijk: commercieel manager bij het Havenbedrijf.
Oant sjen op it iis!!!
