Iedereen hier kent de Aafje Houwer Trofee. Slechts een paar mensen kenden haar persoonlijk, maar een hele nieuwe generatie schaatsers kent het verhaal en de gedachte achter Aafje Houwer en haar trofee niet of niet meer. Jan Paul Drost deelt met ons zijn verhaal over deze clubicoon.
“De mensen die haar gekend hebben spreken liever over mevrouw Houwer dan over Aaf. Dat respect dwong zij af. Mevrouw en mijnheer Houwer kwamen oorspronkelijk uit Drenthe en staken heel veel tijd en energie in onze ijsclub. Mijnheer Houwer was nauw betrokken bij de bouw van het clubhuis. Daarnaast was hij penningmeester en jeugdschaatsbegeleider. Mevrouw Houwer heeft in 1978 het jeugdschaatsen en de trainingsgroep opgericht binnen onze club. Daarnaast was ze wedstrijdsecretaris en jeugdschaatsbegeleider. Waarschijnlijk heeft ze de trainingsgroep uit eigen belang opgericht, want haar grootste hobby was kijken naar schaatswedstrijden. Met een vast gezelschap, waar ook Noorse supporters bij zaten, reisden de Houwers heel Europa door om bij de internationale toernooien te supporteren. Van Inzell tot Bislett stadion en van Davos tot Alma Ata waren ze erbij en als ze er eens niet bij waren had je het direct gemerkt, want beide Houwers hadden een stem met orkaankracht. Ze waren niet alleen bij de grote toernooien, maar ook bij alle nationale toernooien en evenementen als interlands en NK junioren. Ik denk dat ze het afgelopen WK in Amsterdam helemaal het einde hadden gevonden. Toen de trainingsgroep er eenmaal was en de eerste HGI leden aan het wedstrijdschaatsen begonnen was mevrouw Houwer elke week de vaste supporter. Het was niet alleen aanmoedigen dat ze deed, maar ze hield ook heel nauwgezet alle resultaten bij. Van iedereen! Van de kanjers tot de klunzen wist ze alles en van de kanjers binnen de club hield ze plakboeken bij die hier zelfs nog ergens liggen. Als je, als weinig zeggende, 12 of 13 jarige je derde 500 meter in je leven gereden had in 62,5 sec. maar je rit verloren had, wist zij precies te vertellen dat het een goede rit was omdat je 1,5 sec. van je PR had afgereden. En die stem met orkaankracht bleek wel, omdat het meer dan eens voorkwam dat een nieuwe pupil zo schrok van haar aanmoedigingen dat ie een meter omhoog sprong in de bocht en uiteraard in de kussens belandde.
Als wedstrijdsecretaris was ze heel doortastend; ze belde op met de mededeling dat je stond ingeschreven voor die en die wedstrijd daar en daar. Als je dan niet kon, of je ouders niet, moest je
met een ijzersterk excuus komen of ze regelde wel even met wie je mee kon rijden. Toen de trainingsgroep echt vorm begon te krijgen, organiseerde ze de trainingskampen naar Schoorl. Op vrijdag op de racefiets heen. De tassen gingen in de auto bij de Houwers, die meteen als volgauto fungeerde. Twee trainingen per dag in de duinen en steevast was mevrouw Houwer erbij met wat drinken, een appeltje of een zoetje. Een strak regime; vaste tijden eten, drinken, naar bed en opstaan en geen gekloot tussen jongens en meiden. Maar op de één of andere manier lukte het altijd wel om te ontsnappen en naar de snackbar te vluchten of naar discotheek Alta Mira. Toen Heerenveen overdekt werd regelde zij de eerste recordwedstrijden voor HGI. Want records waren het mooiste wat er was, of het nu persoonlijke records, clubrecords of wereldrecords waren. Voor die eerste recordwedstrijden had ze een bus van het GVB geregeld met Bob Vink achter het stuur. Met een gangetje van 65 km/h ging Hard Gaat ie over de Afsluitdijk, want harder ging een stadsbus niet!
Toen mevrouw Houwer kwam te overlijden was iedereen het er over eens dat er een wedstrijd naar haar vernoemd zou moeten worden. Dat dat de recordwedstrijden in Heerenveen moesten worden was ook wel duidelijk en de winnaar hoefde niet persé de beste te zijn. Bij mevrouw Houwer kreeg tenslotte elke deelnemer altijd een prijs, de kanjer en de kluns. Zo is het huidige reglement van de Aafje Houwer trofee ontstaan. Het meest van je PR afrijden maar ook regelmatig aan wedstrijden meedoen, niet alleen in dit seizoen maar ook in het seizoen ervoor! Dit reglement zal voor ommigen onduidelijk zijn maar heeft wel elk jaar de winnaar opgeleverd waar de hele club trots op is. Een winnaar die dit seizoen en het seizoen ervoor regelmatig zijn wedstrijden heeft gereden en uiteindelijk de meeste progressie heeft geboekt, maar niet persé de beste van de club hoeft te zijn. Zo ook de winnaars van dit seizoen!”
